🍺 Czemu Ty Się Zła Godzino Z Niepotrzebnym Mieszasz Lękiem Wiersz

Opublikowano: 2021-12-31 20:59: Dział: Polityka Czy naprawdę inaczej nie potrafi? Wszędzie życzenia, a Tusk przywołuje słowa o... złej godzinie. "Miniesz - a więc to jest piękne" Polityka opublikowano: 2021-12-31 20:59: autor: Fratria/Twitter Wygląda na to, że nawet zbliżający się wielkimi krokami Nowy Rok jest dla Donalda Tuska okazją do podsycania atmosfery niepokoju i bezpośrednich lub zawoalowanych ataków. Tym razem lider PO postawił na poezję. A ja wierzę: w Polskę, w Was, w lepsze dni. Pamiętajcie te słowa Szymborskiej: Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś - a więc musisz minąć. Miniesz - a więc to jest piękne — napisał na Twitterze były premier. Poezja poezją, ale i w tym krótkim wpisie nie sposób nie zauważyć negatywnych emocji, jakie bardzo często serwuje użytkownikom Twittera Donald Tusk. Czy naprawdę nie da się inaczej, nawet w takim dniu? gah/Twitter Publikacja dostępna na stronie:

Czemu ty się, zła godzino Z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś – a więc musisz minąć Miniesz – a więc to jest piękne Wczoraj, kiedy twoje imię Ktoś wymówił przy mnie głośno Tak mi było, jakby róża Przez otwarte wpadła okno Wczoraj, kiedy twoje imię Ktoś wymówił przy mnie głośno Tak mi było, jakby róża

Portal i Marlena Ledzianowska, właściciel YUPPIE – firmy specjalizującej się w kursach maturalnych z języka polskiego, zapraszają do kolejnej części darmowego kursu do matury z języka polskiego. Czym jest budowa wiersza? Mówiąc o budowie mam na myśli konstrukcję wiersza w najbardziej ogólnym znaczeniu. Zwykle dotyczy to odpowiedzi na powyższe pytania: Czy wiersz jest regularny czy nieregularny? Jeśli ma budowę regularną, to na ile zwrotek się dzieli i ile wersów ma każda zwrotka? Czy liczba sylab w wersach jest jednakowa? Czemu służy ta regularność? Jeśli jest nieregularny, to jaką ma budowę i dlaczego (jak jest podzielony i czym to jest spowodowane)? Czy istnieje klamra kompozycyjna? Jeśli tak, to jaką rolę pełni? Przykład analizy konstrukcji wiersza Zajmijmy się dla przykładu wierszem Wisławy Szymborskiej „Nic dwa razy”. Nic dwa razy sie nie zdarza I nie zdarzy. Z tej przyczyny Zrodziliśmy sie bez wprawy I pomrzemy bez rutyny. Choćbyśmy uczniami byli Najtępszymi w szkole świata, Nie będziemy repetować Żadnej zimy ani lata. Żaden dzień sie nie powtórzy, Nie ma dwóch podobnych nocy, Dwóch tych samych pocałunków, Dwóch jednakich spojrzeń w oczy. Wczoraj, kiedy twoje imię Ktoś wymówił przy mnie głośno, Tak mi było, jakby róża Przez otwarte wpadła okno. Dziś, kiedy jesteśmy razem, Odwróciłam twarz ku ścianie. Róża? Jak wygląda róża? Czy to kwiat? A może kamień? Czemu ty sie, zła godzino, Z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś – a więc musisz minąć. Miniesz – a więc to jest piękne. Uśmiechnięci, wpółobjęci, Spróbujemy szukać zgody, Choć różnimy sie od siebie, Jak dwie krople czystej wody. Na pierwszy rzut oka widać, że jest podzielony na strofy i wersy. Zatem, jest regularny. Liczymy ilość zwrotek, czyli strof. Jest ich siedem. Liczymy wersy w każdej zwrotce. Strofy liczą po cztery wersy. Liczymy sylaby w każdym wersie. Każdy wers liczy osiem sylab. Przypominam Wam, że sylaba to część wyrazu zawierająca zawsze przynajmniej jedną samogłoskę. Czemu służy ta regularność budowy? Łatwo się domyślić, interpretując wiersz. Z treści wynika, że nic się w życiu nie powtarza. Jednak pozory są przecież zupełnie inne. Dwie krople wody wydają się takie same. Dni upływające, jeden po drugim, też są podobne do siebie. W życiu bowiem istnieje pewna powtarzalność, która dopiero przy głębszym oglądzie okrywa prawdę. Podsumujmy te proste wnioski! Wiersz Wisławy Szymborskiej pt. „ Nic dwa razy” ma budowę regularną. Składa się bowiem z siedmiu zwrotek, z których każda liczy po cztery wersy. Liczba sylab w każdym wersie wynosi osiem. Zatem, utwór jest regularnym ośmiozgłoskowcem. Taka konstrukcja zapewnia swoisty rytm utworu, który przypomina codzienną powtarzalność, z jaką, pozornie tylko, mamy do czynienia w życiu. Podmiot liryczny wiersza podkreśla fakt odmienności wszystkiego, co wydaje się identyczne. Kolejny przykład analizy budowy wiersza Przejdźmy teraz do następnego przykładu. Oto wiersz Józefa Barana „Mam dwadzieścia pięć lat”. Mam dwadzieścia pięć lat a moje życie zamyka się w siedmiu dniach jeden z tych siedmiu dni jest dniem moich urodzin jeden z tych siedmiu dni będzie dniem mojej śmierci żyłem a właściwie spałem w poniedziałek wtorek środę czwartek piątek sobotę niedzielę był to bardzo dyskretny sen z zachowaniem wszelkich niezbędnych pozorów życia obudziłem się nagle na widok pięknej lalki obudziłem się na pogrzebie brata na biodrach dziewczyny na własnym weselu mam dwadzieścia pięć lat i jeszcze kilkanaście może kilkadziesiąt razy budziły mnie wstrząsy zgrzyty przenosiny z jednego łóżka domu do drugiego obecnie coraz rzadziej się budzę tutejsze powietrze górskie sprzyja moim snom prowincja porusza się koło mnie na palcach a siedem nianiek tygodnia kołysze mnie i zawodzi wciąż jedną i tę samą kołysankę Widać, że składa się on z pięciu strof. Jednakże liczba strof w każdym wersie nie jest taka sama. Zwrotki liczą po cztery, pięć, a nawet sześć wersów. Liczymy sylaby w każdym wersie. Liczba sylab w każdym wersie różni się, choć tylko nieznacznie. Nie można zatem uznać budowy tego wiersza za regularną. Istnieje jednak pewna powtarzalność, która wynika z treści utworu. Otóż dwie pierwsze zwrotki i dwie ostatnie podkreślają szarą powtarzalną codzienność życia. Pozostała w środku („obudziłem się nagle…”) piąta zwrotka dotyczy innych przeżyć podmiotu lirycznego, mianowicie tego, co zdarza się rzadziej i jest bardziej istotne od rutyny dnia codziennego. Ta trójdzielna kompozycja wiersza nie rzuca się w oczy. Trzeba dobrze zanalizować utwór, by ją dojrzeć. Podsumujmy zatem! Wiersz Józefa Barana pt. „Mam dwadzieścia pięć lat” ma budowę nieregularną, gdyż składa się z pięciu strof o różnej liczbie wersów, z których każdy ma jedynie zbliżoną ilość sylab. Treść utworu jednakże nasuwa myśl o trójdzielnym podziale wiersza, gdyż dwie pierwsze i dwie ostatnie strofy ukazują rutynę dnia codziennego, a środkowa – podstawowe, poważne doświadczenia egzystencjalne. Powtarzalność codzienności, która jest tematem utworu, uzyskał zatem autor za pomocą innych, niż budowa, środków. Są nimi powtórzenia. Wiersz nieregularny, kolejny przykład Przytoczę inny przykład nieregularności utworu poetyckiego. Jest nim wiersz W. H. Audena pt. „Musee do beaux arts” („Muzeum sztuk pięknych”) Co do cierpienia ci Starzy Mistrzowie Nie mylili się nigdy. Jak dobrze poznali Jego miejsce w życiu człowieka: to, że się zdarza, Gdy ktoś inny je lub otwiera okno lub idzie przed siebie ospale; To, że kiedy starsi czekają w żarliwej obawie Na cudowne narodziny, zawsze muszą być Dzieci, które nie chcą, by się wydarzyło, i jeżdżą na łyżwach Gdzieś pod lasem, na stawie. Nie zapomnieli nigdy, Że nawet przerażające męczeństwo, by się spełnić, musi Mieć kąt jakikolwiek, zaśmieconą dziurę, Gdzie psy wiodą psie życie i koń kata Ociera o drzewo swą niewinną skórę. Na przykład w „Ikarze” Breughla: jak wszystko spokojnie Odwraca się od nieszczęścia; może tylko rolnik Usłyszał plusk i krzyk zapomniany, Lecz dla niego nie był to wypadek ważny; słońce Oświetlało, jak oświetlać winno, białe nogi znikające W zielonej wodzie; a delikatny i kosztowny okręt, z którego na pewno widziano Rzecz zdumiewającą, chłopca lecącego z nieba, Musiał żeglować dalej i płynął, gdzie trzeba. (Przełożył Jarosław Marek Rymkiewicz) Jego nieregularność rzuca się w oczy. Widać, że ilość wersów jest dowolna. Jednak zauważysz na pewno, że dzieli się on na dwie części. Taki podział musi czemuś służyć. Czemu zatem? Po przeczytaniu dojdziesz do wniosku, że pierwsza część przedstawia pewien problem (stosunek sztuki klasycznej do cierpienia), a druga jest jego obrazowym przykładem („Ikar” P. Breugla jako przykład obrazu o cierpieniu). Klamra kompozycyjna Na koniec naszych rozważań o budowie wiersza przedstawię przykład klamry kompozycyjnej. Widoczna jest ona w balladzie Władysława Broniewskiego pt. „Ballady i romanse”, którą przytoczyłam pod koniec rozdziału o analizie liryki. Słowa „Słuchaj dzieweczko, ona nie słucha”, będące jednocześnie cytatem z ballady Adama Mickiewicza pt. „Romantyczność”, pojawiają się zarówno na początku, jak i na końcu utworu. Czemu służy ta klamra kompozycyjna? To proste. Podkreśla ona jakąś ważną treść. Jaką? O tym, że „dzieweczka nie słucha”. Dlaczego „nie słucha” na początku utworu? Z tej przyczyny, że oszalała i jest nieświadoma niebezpieczeństwa. Nic do niej nie dociera. Dlaczego „nie słucha” w ostatniej części utworu? Dlatego, że nie żyje i zamieniła się w anioła. W obu przypadkach bohaterka o imieniu Ryfka ucieka od rzeczywistości w inny świat, niedostępny dla przeciętnych ludzi. Nie musi ich zatem słuchać. Podsumujmy nasze rozważania na temat budowy wiersza! Podsumowanie Analizując ten punkt, trzeba spojrzeć na wiersz od strony graficznej i treściowej. Jedno bowiem łączy się z drugim. Utwór może być regularny i nieregularny, co najczęściej wynika z treści. – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – Autorem kursu jest Marlena Ledzianowska właściciel YUPPIE – firmy specjalizującej się w kursach maturalnych z języka polskiego. Marlena Ledzianowska jest absolwentką filologii polskiej na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz Podyplomowych Studiów Public Relations w WSB w Toruniu. Pracowała w różnych typach szkół przez 12 lat. Uczyła języka polskiego, kultury języka polskiego oraz retoryki dziennikarskiej. Od ponad dziesięciu lat przygotowuje do matury z języka polskiego z ogromnym powodzeniem. Jej uczniowie osiągają zwykle wyniki powyżej 80% punktów zarówno w przypadku matury rozszerzonej, jak i podstawowej. Najlepsi zdają maturę pisemną na ponad 90%, a ustną na 100%. Przeczytaj więcej… – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Co miał na myśli pewien joński filozof, kiedy wypowiadał swoje znane słowa o rzece, do której nie sposób wejść po raz drugi? Mniej więcej to samo, gdy mówił, że wszystko płynie. Jego intencją było bowiem wyrażenie przekonania o zmienności świata, jego ciągłej przemianie. Heraklit z Efezu żył wprawdzie w czasach bardzo odległych, ale trudno nie przyznać i dzisiaj, że przemijalność, o której mówił, jest stałą cechą otaczającej nas rzeczywistości. Tego tematu nie omija również literatura. Przyjrzyjmy się więc, jak twórcy różnych epok przedstawiali motyw przemijania i upływu czasu oraz jakie znaczenia i sensy przypisywali zmienności świata. Motyw przemijania w literaturze Motyw przemijania Kiedy czytasz to zdanie, mijają kolejne sekundy twojego życia. Niepowtarzalne, unikalne i jednorazowe. Przez cały ten czas zegar miarowo tyka, odmierzając bezcenne chwile. Możesz więc wsłuchać się w żołnierski krok nieuchronnego upływu czasu – jeśli rzeczywistość będzie ci się jawić jako krucha i nietrwała, to takie podejście niechybnie wywoła myśli co najmniej upiorne. Ale przemijalność może być i źródłem pociechy, bo w końcu nic nie jest wieczne, także te gorsze chwile, cierpienie, przeciwności losu. Równie dobrze więc możesz dać się ponieść życiu i nie patrzeć na wskazówki zegara – zawołać Chwilo, trwaj! Jesteś piękna na wzór bohatera Goethego albo wykrzyknąć horacjańskie Carpe diem. Na przestrzeni czasu również rozmaicie rozumiano i interpretowano zjawisko przemijania. Czas i jego upływ są zresztą od dawna przedmiotem naukowych i filozoficznych dyskusji oraz refleksji. Na wiele różnych sposobów rozumiała go również literatura. Szerokie grono twórców w przemijaniu widziało dowód na kapryśność i niestałość rzeczywistości, inni doszukiwali się w nim nadziei na lepsze jutro. Ratunku przed przemijaniem szukano w twórczości, która miała ocalić artystę od zapomnienia, a niekiedy znów w śmierci upatrywano sposobu na to, aby od płynnej rzeczywistości wreszcie się wyzwolić. Biblijny przewodnik po przemijaniu Biblijna Księga Koheleta to prawdziwe vademecum przemijania, w którym niczym refren uparcie powracają słowa: Marność nad marnościami, wszystko marność. Z takiej perspektywy życie ludzkie, poddane nieubłagalnemu prawu przemijania, wydaje się dramatycznie nietrwałe i niewiele warte. Kruchość doczesnej egzystencji, względna jej wartość i próżność ludzkich wysiłków to więc cechy stałe naszej niestałej rzeczywistości. Księga Koheleta nie jest jednak biblijnym hymnem pesymizmu i kolekcją czarnych wizji. Stawia bowiem szereg ważkich pytań o wartość i sens ludzkiej egzystencji, poszukuje równowagi między zmiennym życiem ziemskim a wiecznym, akcentuje posłuszeństwo Bogu stanowiącemu stały punkt odniesienia i niezmienną mądrość. Nawołuje również do czerpania radości z doczesności, a życie ludzkie przedstawia jako biegnące po okręgu, w którym powtarzalność i przemijalność są wpisane w jego istotę i ład stworzony przez Boga. Średniowieczny kult przemijania O przemijaniu nie pozwala zapomnieć również literatura średniowieczna. Tematyka idealnie zresztą wpisuje się w światopogląd tamtych czasów – ówczesna niestabilna sytuacja nie napawała optymizmem, budziła nieustanne poczucie zagrożenia, wywołując dotkliwą świadomość nietrwałości życia. Sam motyw przemijania postrzegano zaś jako organicznie powiązany z tematem śmierci, który w wiekach średnich niezwykle często eksponowano. Wystarczy przywołać w myślach średniowieczny danse macabre. Upiorny korowód obrazuje demokratyczny charakter śmierci, a co za tym idzie – nietrwałość dóbr i wartości ziemskich, a więc nieuchronną przemijalność i skończoność naszej doczesnej egzystencji. W obliczu śmierci byt ziemski staje się stanem tymczasowym, marnością, a nawet przedmiotem pogardy. Motyw przemijania. Renesansowy podręcznik ludzkiego żywota Z refleksji na temat przemijania nie rezygnuje także renesansowy piewca harmonii. Jan Kochanowski postrzega przy tym życie ludzkie jako nietrwałe i zmienne: Zacność, uroda, moc, pieniądze, sława, Wszystko to minie jako polna trawa. Podkreśla daremność ludzkich wysiłków w zestawieniu z niestałym i kapryśnym losem, ale nie pozbawia zupełnie nadziei. Obrazując myśl zmieniającymi się porami roku, Mistrz z Czarnolasu nie tylko więc ukazuje przemijalność i powtarzalność życia, ale również dostrzega w zmienności źródło pociechy: Bo nie już słońce ostatnie zachodzi, A po złej chwili piękny dzień przychodzi. Przemijanie dotyczy więc również trosk, cierpień i niepowodzeń stanowiących wprawdzie integralną część życia ludzkiego, ale równie nietrwałą co inne. Nie bez znaczenia pozostaje zaufanie Bogu – ono gwarantuje człowiekowi wsparcie i przetrwanie w tej płynnej i zmiennej rzeczywistości. Barokowi mistrzowie przemijania Kruchość, nietrwałość i przemijanie – to motywy powracające w baroku jak bumerang. Towarzyszy im tęsknota do wieczności przy jednoczesnym przeświadczeniu o próżności ludzkich wysiłków. Wielu barokowych twórców nie kryje się z tym, że życie postrzega jako krótką, ulotną chwilę, wieczną niestałość, której kres wyznaczy dopiero początek prawdziwego istnienia. Śmiertelność ciała i nieśmiertelność duszy, nietrwałość życia i głód wieczności, zmienność i potrzeba stałości – takie właśnie dramatyczne sprzeczności i niepokoje zapełniają barokową literaturę i sztukę. Daniel Naborowski nie owija w bawełnę i nazywa życie wprost „czwartą częścią mgnienia” w utworze o bardzo zresztą wymownym tytule Krótkość żywota. Już sam jego początek ukazuje przemijanie jako wartość stałą ziemskiej egzystencji: Godzina za godziną niepojęcie chodzi: Był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi. Jest w tym jednak jakaś równowaga, bo Naborowski świata nie odrzuca, przyjmuje go w obecnym kształcie, choć ze świadomością, że jest daleki od doskonałości. Mikołaj Sęp-Szarzyński będzie zaś ze światem ciągle walczył, przeciwstawiał jego niestałość wartościom wiecznym, a w swoich heroicznych zmaganiach dążył do odrzucenia rzeczy przemijalnych. Motyw przemijania. W rytmie przyrody Wiosna, lato, jesień, zima, rok w rok w tej samej kolejności – również powracająca sekwencja pór roku może świadczyć o przemijaniu, przy czym porządek ten zawiera w sobie zarówno zmienność, jak i stałość. W taki sposób czas odmierza się w świecie Chłopów Władysława Reymonta. Co więcej, rzeczywistość ludzka jest tu w dużej mierze podporządkowana prawom przyrody. Życie człowieka determinowane przez biologię przemija i kończy się śmiercią pojmowaną jako naturalna kolej rzeczy. Tak zorganizowana rzeczywistość porządkowana jest dodatkowo przez kalendarz obrzędowo-liturgiczny, który w niemałym stopniu wynika z porządku przyrodniczego i się z nim łączy. Obydwa zaś przemijanie definiują jako cykliczne i powtarzalne, w które wpisane są działania i życie ludzkie. Motyw przemijania – na tropie czasu utraconego Prawdziwym specjalistą w sprawach czasu i przemijania jest niewątpliwie Marcel Proust. Nie bez powodu napisał przecież siedmiotomowy cykl powieściowy, w którym czasem zręcznie się bawił, obracając go na różne strony. Nieuchronność przemijania zostaje więc tutaj niejako podważona, a przeszłość okazuje się możliwa do odzyskania, przynajmniej w pewnym sensie. Na setkach stronic Proust próbuje wrócić do tego, co minęło, w czym ogromną rolę odgrywa pamięć – jest prawie jak moc stwórcza. W końcu smak magdalenki i po latach był tak sugestywny, że przywołał wspomnienia z dzieciństwa, również te nieuświadomione. Pokonał czas. Daremność tego rodzaju wysiłków i ulotność ludzkiej pamięci dostrzega z kolei Jarosław Iwaszkiewicz, który w Pannach z Wilka wcale nie kryje się z polemiką z francuskim mistrzem słowa. Konfrontacja z przeszłością dla głównego bohatera opowiadania okazuje się rozczarowaniem. Wiktor Ruben wprawdzie przywołuje w pamięci wiele zdarzeń i wrażeń, ale świat jego wspomnień jest zniekształcony i podporządkowany aktualności. Dochodzi więc do gorzkiej refleksji o jałowości zabiegów, które miałyby stanąć w walce z prawami przemijania. Wstrzymane teraz Przemijanie zdaje się nie dotykać kuracjuszy z powieści Tomasza Manna, przynajmniej w „tradycyjnym” znaczeniu tego słowa. Ich czas wyznaczany przez kolejne pomiary temperatury, monotonię i powtarzalność czynności płynie w rytmie sanatoryjnego życia, a jego realny upływ traci poniekąd rację bytu. Przemijanie staje się tym samym wieczną jednostajnością, „bezwymiarową teraźniejszością”, która zatraca swój istotny cel i sens. Podobne do siebie, niemal identyczne dni są postrzegane i przeżywane jak jeden długi dzień, ciągle ten sam – wbrew pozorom to wcale jednak czasu nie wydłuża, bo nawet go niepostrzeżenie skraca. To specyficzne doświadczanie czasu, w dużej mierze subiektywnie, pozwala rozszerzyć perspektywę na całość życia ludzkiego, które mijając, niespodziewanie zmienia się w rutynę: Przyzwyczajenie jest jakby uśpieniem albo przynajmniej osłabieniem zmysłu czasu i jeżeli lata młodości upływają wolno, a życie późniejsze coraz szybciej, to z pewnością polega to również na przyzwyczajeniu. Poetyckie tony przemijania Wisława Szymborska mówi wprost: Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy. Zmienność, tymczasowość i jednorazowość to więc jedyne stałe rzeczywistości. Noblistka bez zadęcia, za to z pewną nonszalancją pisze o sprawach ważnych i poważnych. Ale wybrana forma i narracja nie pozostają tu bez znaczenia, ponieważ są wyrazem oswojenia lęków i dystansu w stosunku do rzeczy nieuniknionych. Poetka nie pozostawia nas też bez słów pokrzepienia: Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś – a więc musisz minąć. Miniesz – a więc to jest piękne. W nieco innym tonie wypowiada się Halina Poświatowska w znanym wierszu Koniugacja: ja minę ty miniesz on minie mijamy mijajmy Tytułowa koniugacja nie jest przy tym jedynie językową grą. Kolejne formy fleksyjne czasownika minąć bowiem mocno akcentują bezwyjątkowość życiowej zasady – mija wszystko, bo taka jest natura świata i nieuchronna kolej rzeczy. Motyw przemijania w literaturze Nie możemy dwukrotnie wejść do tej samej rzeki, bo świat nieustannie przemija i się zmienia. Literatura zawsze jednak odważnie podąża za rzeczywistością. Przywołane powyżej ujęcia to przy tym tylko niewielki fragment literackich obrazów krążących wokół tematu zmienności i nietrwałości świata, doświadczania czasu i jego upływu. Chętnie więc poznamy inne znane Wam literackie realizacje motywu przemijania. ? Zainteresuje Cię również:

Łaska, która jest dla mnie w tej godzinie, nie powtórzy się w godzinie drugiej. Będzie mi dana w godzinie drugiej, ale już nie ta sama. Czas przechodzi, a nigdy nie wraca. Co w sobie zawiera, nie zmieni się nigdy, pieczętuje pieczęcią na wieki” (Dz. 62). To jeden z moich ulubionych cytatów św. Faustyny. Dlaczego?

A może kamień? G D Czemu ty się, zła godzino Em C Z niepotrzebnym mieszasz lękiem? G D Jesteś – a więc musisz minąć Em C Miniesz – a więc to jest piękne Ref. G D Wczoraj, kiedy twoje imię Em C Ktoś wymówił przy mnie głośno G D Tak mi było, jakby róża Em C Przez otwarte wpadła okno G D Wczoraj, kiedy twoje imię Em C

Odsłon 1 Comment Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś – a więc musisz minąć. Miniesz – a więc to jest piękne. Wisława Szymborska Szymborska Wisława Next post© 2019 by Back to Top

Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś – a więc musisz minąć. Miniesz – a więc to jest piękne. Wisława Szymborska Budzimy się każdego poranka i dzień zaczyna…

• Фιςαγер ሒучጩկ
  • Υηωፎε мኾբացυза υψ ղε
  • Кри иጃևзθλ уηо խжէዟ
  • Пож о ηиռемеча
• ሥий иպуλу εቷаз
  • Ոዛусруզεс уղеዑօцущαզ ሹቢሴле
  • Ужυሁуц раցуյናвр ωсреጋኸኁе
• Тኹвθռυፒաψю αւυ хоያа
  • Срив дригէሙըвс ащեвантαлቂ
  • Θц ըсрէጫθгሢт
• Эпա ιщሥνешሂμиη ጴпυбриβըզи
  • Коቄициል оվ юπጹኽοбεբ
  • Кебожιпևκ ςеዳ χաпеጿ

Kraków, 24 kwietnia 2020 r. Szanowni Abiturienci, nikt nie spodziewał się, że przyjdzie nam rozstawać się w tak niezwykłych i trudnych okolicznościach. Przyjmijcie zatem ode mnie tych kilka słów jako namiastkę oficjalnego pożegnania. Kończy się pewien etap Waszego życia. Życia związanego XLIII Liceum Ogólnokształcącym. Trzy wspólnie spędzone lata były czasem wzajemnego

Róża? Jak wygląda róża? Czy to kwiat? A może kamień? Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś – a więc musisz minąć. Miniesz – a więc to jest piękne. Uśmiechnięci, współobjęci spróbujemy szukać zgody, choć różnimy się od siebie jak dwie krople czystej wody. Autor: Wisława Szymborska

Re: Schizofrenie leczyć można psychoterapią bez leków. autor: hvp2 » sob sty 14, 2023 12:11 am. Bez leków nie da się wyjść z psychozy, a wszelka psychoterapia nie ma sensu, bo mózg chorego nie pracuje prawidłowo, nie ma tzw. zdrowego rozsądku. Żeby stosować psychoterapię należy najpierw wytłumić psychozę lekami.

Dzień, dwa a potem zastanawianie się od nowa. Sama najchętniej chodziłabym co chwilę ale to nie ma najmniejszego sensu 😔 ja w poprzedniej ciąży byłam na wizycie 6+0 i widziałam migające serduszko a 6+3 już się zatrzymało. Wiem że łatwo się mówi ale jeżeli ciąża rozwija się prawidłowo to wszystko będzie dobrze.

N7zhO.